چکیده:

درصحنه روابط بین‌الملل، دولت‌ها ابزارهای متفاوتی جهت پیشبرد اهداف و منافع ملی خود به کار می‌برند که بخشی از این ابزارها مادی و بخشی غیرمادی است. به نحوی که این ابزارها عمدتاً به شکل غیرمستقیم برمنافع مهم دولت‌های رقیب، اثر گذاشته وباعث تغییررفتار آن‌ها می‌شود. دردورانی که توسل به زور در روابط بین‌الملل کاهش یافته یا حداقل دولت‌ها احتیاط بیشتری درتمسک به این ابزار دارند، تاثیرگذاری بر حوزه‌های حساس شکل دیگری یافته است که تحریم نمودی از آن است.

تحریم‌هایی که در سال‌های اخیر به خاطر مسئله هسته ای ایران، علیه این کشور وضع شد، روابط ایران را با دیگر کشورها تحت تأثیر قرار داده و بدین ترتیب منافع این کشور را متأثر نمود. متعاقب تحریم‌ها، ایران روابطش را با بسیاری از کشورها بخصوص کشورهای اروپایی از دست داد و بدین ترتیب، روابط رو به رشد ایران با چین به ویژه در حوزه اقتصاد و تجارت شتاب بیشتری یافت. اما با انجام مذاکرات بین ایران و گروه 5+1 و احتمال لغو تحریم‌ها و بازگشت بازیگرانی اقتصادی که سابقاً در ایران فعال بودند، روابط و همکاری‌های این کشور با چین تحت تأثیر قرار می‌گیرد. سؤالی که مطرح است این که با کاهش تحریم‌ها علیه ایران، چشم انداز آینده روابط اقتصادی ایران و چین چگونه است؟ و پاسخ ما به سؤال این است که با کاهش تحریم‌ها علیه ایران، چشم انداز اقتصادی ایران و چین روند نزولی خواهد داشت.

مقدمه

در سال‌های گذشته رابطه بازرگانی و اقتصادی ایران و چین گسترش قابل ملاحظه‌ای داشته است. بخشی از این روند طبیعی است، چون چین به عنوان یک قدرت اقتصادی نوظهور رابطه بازرگانی خود را با بسیاری از کشورها گسترش داده است. در سال ۲۰۰۰ مجموع صادرات و واردات کالا بین آمریکا و چین کمتر از ۱۱۷ میلیارد دلار بود. در سال ۲۰۱۲ این رقم بیش از ۵۳۸ میلیارد دلار و در 9 ماهه نخست سال ۲۰۱۳ بیش از ۴۰۷ میلیارد دلار بوده است. از سوی دیگر تحریم‌ها و تشدید آن علیه ایران موجب شد ایران به دنبال شریک‌های تجاری ای بگردد که حاضر به دور‌زدن تحریم‌ها یا دستکم سختگیر نبودن باشند. در این راستا بی‌گمان چین رتبه نخست را داشته است. ولی باید توجه داشت که چنین رابطه‌ای در مجموع به سود ایران نمی‌توانست باشد.

برای دانلود متن کامل پایان نامه اینجا کلیک کنید